एक खूप जुनी गझल पोस्ट करतोय...
वेगळे हे माणसांचे नूर आता
वाटतो सर्वांस मी निष्ठूर आता
मी स्वतःच्या ऐकतो गाणे मनाचे
समजुतींचा कोष झाला दूर आता
शेवटी तुजला हवे ते मिळवले तू
गमवल्याचा नाटकी का सूर आता?
शब्दही माझा जिथे कळलाच नाही
मौन का वाटे तुला मग्रूर आता?
राख झाली त्या अबोली भावनांची
आठवांचा येत आहे धूर आता
दु:ख वाटावे असे काहीच नाही
हीच आहे नेमकी हुरहूर आता
- नचिकेत जोशी (२२/७/२००८)
