असंभव

कशास त्याची वाट पहावी, जे घडणे आहेच असंभव
उत्तर बदलत नाही, तरिही, करते मन आशाळू आर्जव

या काठावर जसे पोचलो, त्यांच्यासाठी परके झालो
मुठीत अजुनी धरले आहे पैलतिराचे साखर-शैशव

पत्राचा मायना तसाही बदलावा लागणार तुजला
(फक्त बदललेल्या पत्त्यावर आता सारी पत्रे पाठव)

इथून वाटा वेगवेग़ळ्या - तुझे चांदणे सोबत नेतो
माझ्या नशिबातील पोकळी भाळी चंद्रामागे गोंदव

अवचित स्मरते कातरवेळी तिला वगळुनी तिची सावली
जीव तिथे अडकून राहतो धरून काळोखाचा विस्तव

जगता ते लिहिलेच पाहिजे असली काही सक्ती आहे?
सोडुन जावे काळापाशी दुखलेल्याही श्वासाचे शव

वाट एकही कधीच बहुधा मुक्कामाला पोचत नाही
प्राण थांबती अर्ध्यावरती, पुढे भटकती नुसते अवयव

कविता म्हणते - "ऐक जरासे! पाठलाग शब्दांचा थांबव!
माझ्यामध्ये उतरत नाही हल्ली अपुल्या नात्याची चव!"
- नचिकेत जोशी (२३/९/२०११)

सदरा

सुख आत खरे वरती नखरा
सदर्‍यात लपे दुसरा सदरा

जपले तुजला इतके अलगद
पुसता पुसता उठलाच चरा

जखमा हिरव्या दिसतील पुन्हा
बरसेल सखा, भिजवेल धरा

फसलास मना, स्मरलेस तिला
बघ आत पुन्हा ढवळेल जरा

तुमचे फतवे लखलाभ तुम्हा
हृदयामधला मम कौल खरा

'नचिकेत' रमे गझलेत सदा
अपुल्याच घरी असतो उपरा

- नचिकेत जोशी (३०/८/२०११)

या इथे कधी काळी...

माणसांमधे इथल्या एक देवघर होते
या इथे कधी काळी देखणे शहर होते

या इथे तिचे माझे चिमुकलेच घर होते
या इथे कधी काळी देखणे शहर होते

भेटतो कधीकाळी, त्यातही तुझे नखरे!
बातमी उगाचच पण पूर्ण गावभर होते!

वाढली महागाई, हरवले जुने पैसे
मोजके जिव्हाळे पण नेहमी हजर होते

सर्व भरजरी नाती मी लपेटली देही
नेमके मनावरचे घसरले पदर होते

एकट्या सुन्या वाटा, झुंजल्यात दिवसांशी
सोबतीस स्वप्नांचे खूळ रातभर होते

ओळ मागते काही, शब्द उमटती काही
हे असेच आताशा रोज पानभर होते

दु:ख खोल गेले की, जीव पोरका होतो
संपतात जाणीवा, कोरडी नजर होते

एकटाच जगलो पण, शेवटी सुखी झालो
(एकट्याच स्वप्नांचे मरणही सुकर होते)

- नचिकेत जोशी (१८/९/२०११)