धबधबा

जेमतेम चार महिने वाहणारा तो झरा
हल्ली अविरत कोसळतोय, अखंड धारांनी
भयचकित करणाऱ्या वेगात, आवेशात,
धबधब्याच्या रूपात.

कुणालाही सहज आकर्षून घेण्याची क्षमता
अन् वारंवार खेचून घेण्याचं वशीकरण तंत्र
असं बरंच काही आहे त्याच्यात,
ज्याच्या ओढीनं मावळतात विरोध,
आपसुक विरून जातात मनसुबे
स्वखुशीनं अलगद चार-दोन तुषार झेलायचे.
चकाकत्या कातळावर जमत जातं शेवाळ अन्
होत जातात ते निसरडे.
तरीही हवीहवीशी वाटत राहते वृष्टी
डोळ्यातही शिरतो धबधबा,
आणि फिक्कट होत जाते अवघी सृष्टी...

आमुलाग्र बदलत जातो
धबधब्यातून बाहेर येणारा प्रत्येक जण.
देहावरून ओसंडणारे समाधानाचे, कौतुकाचे टपोरे थेंब
धबधब्याच्या जलझोताने भारून गेलेली पंचेंद्रिये
पुन्हापुन्हा हवंहवंसं सारं!
सहाव्या इंद्रियावर मात्र गारठ्याने येते बधीरता
पार हाडापर्यंत पोचते शहार्‍याची ओल
लकवा भरायला लागतो अवयवांना
अन्
देहाबरोबरच मनालाही
दिशाहीन थकवा येऊ लागतो.....
तरीही
विरह अनावर होतो, मग

सगळेच पुन्हा निघतात - धबधब्याकडे!
आणि
नखशिखांत आसक्त भिजलो तरी
आतून विरक्त कोरडाच राहण्याचे
बळ मिळवायला
मी निघतो धबधब्यापासून दूर...

- नचिकेत जोशी (१५/१२/२०१३)

[या रचनेच्या फिनिशिंग टच साठी क्रांतीताईंचे (क्रांती साडेकर) आभार..]