Pages

Wednesday, May 1, 2013

शहर नकोसे झाले!


बंध स्वत:शी जुळता कोणी जवळ नकोसे झाले
इतके आवडले की शेवट शहर नकोसे झाले!

रस्तोरस्ती फुलली होती गर्दी चिरकाळाची
तरी चांगली ओळख होती रस्त्याशी रस्त्याची!
भटकत होतो गर्दीमध्ये एकटाच आनंदे
तर्‍हा वेगळी होती माझी इवल्याशा जगण्याची
जगण्यावरच्या प्रेमापायी मरण नकोसे झाले १

निसटुन जाती थेंब टपोरे अलगद टिपता टिपता
वार्‍यासंगे उडून जाती सुगंध बघता बघता
एक दिलासा हवाहवासा अवचित कुठून आला?
भास वाटला खरा, ओंजळीमध्ये जपता जपता
मोहक, मोघम वाक्यांमधले वचन नकोसे झाले २

वेळ उपाशी अखेर दारी याचक बनुनी आली
भासांमधले हिशेब सारे चुकते करून गेली
खर्चातुनही जमेस उरली निव्वळ काळिजमाया
जगण्यासाठी पुन्हा एकदा कारण देऊन गेली
पाउल निघता थांबवणारे प्रहर नकोसे झाले ३

नचिकेत जोशी (३१/७/२०१२)

Wednesday, April 17, 2013

आजही

नको वाटतो उंबरा आजही
हवासा तरी आसरा आजही

जरी सावलीने तळे झाकले
तळाशी उन्हाचा चरा आजही

तुझ्या आठवांचे धुके दाटते
इथे जीव मग घाबरा आजही

कुठे वेस नाहीच गगनास या
अडवतो मला पिंजरा आजही

अशाने नदी पार होणार का?
दिसे कालचा भोवरा आजही

सुगंधापुढे रंग हरतोच ना?
बघा - मोगरा पांढरा आजही!

तुझी मोहमायाच छळते अशी -
तुझा शोधतो चेहरा आजही

नचिकेत जोशी (१७/४/२०१३)

Tuesday, March 26, 2013

कदाचित

मनी तिच्याही भाव कदाचित
तिला पाहिजे नाव कदाचित

ती दिसली, पण दुखले नाही
भरून आला घाव कदाचित!

चाल नेमकी अचूक झाली
हरेन आता डाव कदाचित

मिळाले तरी टिकले नाही
अखेर नडली हाव कदाचित

इथेच उरली आहे माती
इथेच होते गाव कदाचित

नचिकेत जोशी (२४/३/२०१३)

Monday, March 11, 2013

तुझ्यामाझ्यातले नाते


सुरू राहो अशी आनंदयात्रा, हात हाती दे
नव्याने भेटतो मजला तुझ्यासोबत निघाल्यावर

**************

तुझ्यापाशीच येतो तू कितीही दूर केल्यावर
तसा विश्वासही नाही तुझ्याव्यतिरिक्त कोणावर

असे जगतो - जणू सोडून द्यावे पान पाण्यावर
दिशांच्या सोबतीने पोचतो भलत्या किनार्‍यावर

कधी निष्पर्ण माळावर कुठुन नकळत झुळुक यावी
तसे आपण अचानक भेटलो ओसाड जगल्यावर

मनाच्या कागदावरती तुझे अस्तित्व जपलेले
तसे राहील का कायम तिथे अक्षर उमटल्यावर?

तुझ्या हसण्यातुनी बरसे मुका पाऊस ओढीने
तरी अतृप्त ओंजळ मी, तृषाही पूर्ण शमल्यावर

अचानक पावले निघती नव्या कुठल्या उमेदीने?
तुझ्यामाझ्या प्रवासाचे पहाटे स्वप्न पडल्यावर!

किती सोसेल ही माती? तिचाही जीव इवलासा!
कुणाशी मोकळे व्हावे तिने आभाळ रुसल्यावर?

बरसण्याची तुझ्या आहे प्रतीक्षा या धरेलाही
सरी येणार केव्हा? तू रित्या मेघांत रमल्यावर!

खुळे आभास जपण्याची कधी थांबेल ही धडपड?
पुन्हा येती मला ऐकू, तुझे आवाज विरल्यावर

कुणासाठी? जगासाठी? तुझ्यासाठी? स्वतःसाठी!!
तुझा हमखास होतो स्पर्श, कायम ओळ लिहिल्यावर!

उन्हाच्या आडवाटेवर तुला चोरून बघणारे
खुळे हे रान ओशाळे, धुके अलगद सरकल्यावर

स्वतःवरची उधारी मी कशीही फेडली असती
इथे जगणेच तारण हे कुणाच्या फक्त असण्यावर!

जरा रेंगाळूया येथे, ठसे सोडून जाऊया
कधी होणार अपुली भेट या गर्दीत शिरल्यावर?

तुझ्यामाझ्यातले नाते फुलाया लागले आहे
हवेपासूनही लपवूच! ते बहरून आल्यावर

- नचिकेत जोशी

Wednesday, February 27, 2013

ड्युक्सनोज वरून रॅपलिंग : एक शब्दातीत थ्रिल!

खंडाळ्याशेजारी घाटाखालून वर आकाशात घुसलेला हजारभर फूट सुळका म्हणजेच ड्युक्स नोज. मुंबई-पुणे द्रुतगती मार्गावरून, लोहमार्गावरून, अगदी खोपोली स्टेशनवरूनही सहज दिसणारा आणि ओळखू येणारा हा ट्रेकर्स लोकांचा लाडका कडा! गेल्या रविवारी 'ऑफबीटसह्याद्री'तर्फे त्या कड्यावर रॅपलिंग आणि ड्युक्स नोज ते  डचेस नोजपर्यंत व्हॅली क्रॉसिंग चे आयोजन करण्यात आले होते. एकूण रॅपलिंग अंदाजे ३०० फूट (थोडेसे जास्तच) होते. मी आतापर्यंत केलेले हे सर्वाधिक उंचीचे रॅपलिंग! एकाच शब्दात वर्णन करायचे झाल्यास - "फाडू!!!" एवढंच म्हणेन!

त्याची ही काही प्रकाशचित्रे -

मोठा कडा ड्युक्स नोज आणि शेजारचा तुलनेने छोटा डचेस नोज -
(ड्युक वेलिंग्टनच्या नाकासारखा दिसतो म्हणून ड्युक्स नोज हे नाव. डचेस नोजचा उगम माहित नाही.)


कड्याच्या उजव्या किनारीवरून (फोटोत) रॅपलिंगचा रूट होता -


माथ्यावर एक मंदिर आहे. त्या मंदिरालाच अँकर करण्यात आले होते. (३००+ फुटांमुळे रॅपलिंग रोपवर येणारा ग्रॅव्हिटॅशनल फोर्स खूप जास्त असतो) -


टेक्निकल चढाईमधले जिव्हाळ्याचे आणि जिवाभावाचे साथीदार  -


(फक्त) ११ सहभागी असल्यामुळे रॅपलिंग निवांत पार पडले. रॅपलिंगला सुरूवात (अस्मादिक) -








ड्युक्स नोजवर बाहेरच्या बाजूने ओव्हरहँग आहे. पहिल्या तीस एक फुटांपर्यंत पाय कड्याला टेकवता येतात. नंतर कडा आतल्या बाजूला वळतो आणि आपण आधारहीन होतो. पुढचा जवळजवळ दोनशे फुटांचा पॅच ओव्हरहँग आहे. ओव्हरहँगवर फक्त आणि फक्त रोप एवढाच आधार! वार्‍यामुळे किंवा कशामुळेही रोप गरगर फिरतो. हा पॅच खरोखर थरारक आहे.


दुसर्‍या एका पार्टिसिपंटचा हा फोटो. यावरून नेमका अंदाज येईल -


या फोटोमध्ये कड्याच्या जवळजवळ तळाशी उतरून आलेला मुंगीच्या आकाराचा माणूस दिसेल.


हुश्श्श!!! उतरलो एकदाचे!


जेमतेम दहा-बारा मिनिटांची गम्मत! पण एक अत्यंत जब्बर्दस्त अनुभव! खाली उतरलो तेव्हा दोन्ही पंजे आणि फोरआर्म्स बधीर झाले होते. ओव्हरहँगवर तर दोनतीनदा रोप वार्‍याने कड्यापासून उजव्या हाताला हेलकावला, फिरला. त्या सगळ्यात माझ्या स्वतःभोवती दोनतीन प्रदक्षिणा झाल्या. कड्याकडे पाठ आली की मी डोळे मिटून घेतले होते. उघड्या डोळ्यांनी हजार फूट खाली, अधांतरी, हवेत बघण्याची हिंमत होईना! (ट्रेकपासून काही काळ दूर गेल्याचा परिणाम! बाकी काही नाही!)


थरार इथे संपत नाही!!

उतरल्यावर कड्याच्या पोटातून एक अरूंद खाचवाट आहे. त्या वाटेने वळसा घालून वर चढायचे. ही वाट डचेस नोजच्या बाजूने वर येते.




मदतीसाठी ऑर्गनायझर्सनी क्रॅब अडकवायला दोर लावले होतेच -


खूप दिवसांनंतर लाडक्या सह्याद्रीबाबाच्या अंगाखांद्यावर खेळायला मिळालं. दिल खुश हो गया!






- नचिकेत जोशी
(फोटो: नचिकेत जोशी आणि नितीन जाधव)